Η «κακή» λύση του Ουκρανικού και η σκιά της στο Κυπριακό
Μία «κακή» λύση στην Ουκρανία ενθαρρύνει την Τουρκία και νομιμοποιεί τα τετελεσμένα. Ο κίνδυνος για το Κυπριακό είναι πλέον ορατός.
Η εξέλιξη του πολέμου στην Ουκρανία δεν αφορά μόνο τα σύνορα και την κυριαρχία της ίδιας της χώρας. Αφορά το διεθνές δίκαιο, την αρχή της εδαφικής ακεραιότητας και την αποτελεσματικότητα των διεθνών οργανισμών. Για μικρές χώρες με εθνικά ζητήματα σε εκκρεμότητα, όπως η Κύπρος, το Ουκρανικό αποτελεί έναν καθρέφτη και δυνητικά έναν επικίνδυνο προάγγελο.
Μία «άκομψη» ή «κακή» επίλυση του Ουκρανικού, κυρίως αυτή που θα περιλαμβάνει τη νομιμοποίηση εδαφικών κερδών μέσω της βίας, μπορεί να δημιουργήσει προηγούμενο με καταστροφικές συνέπειες για το Κυπριακό.
Το δίδαγμα της εδαφικής νομιμοποίησης
Το βασικό σενάριο που ανησυχεί είναι η αποδοχή μίας λύσης που θα περιλαμβάνει τη de facto ή de jure αναγνώριση της προσάρτησης περιοχών της Ουκρανίας στη Ρωσία.
Αν η διεθνής κοινότητα, για λόγους κόπωσης ή γεωπολιτικής ισορροπίας, ανεχθεί την επιβράβευση της παραβίασης του Διεθνούς Δικαίου στην Ουκρανία, αυτό στέλνει ένα σαφές, αρνητικό μήνυμα σε όλο τον πλανήτη: η στρατιωτική δύναμη μπορεί να δημιουργήσει τετελεσμένα, τα οποία με τον καιρό νομιμοποιούνται.
Στο πλαίσιο του Κυπριακού, αυτό το προηγούμενο είναι εξαιρετικά επικίνδυνο:
Ενίσχυση της διχαστικής ρητορικής: Θα ενθαρρύνει την Τουρκία να συνεχίσει τη σκλήρυνση της θέσης της για λύση δύο κρατών, υποστηρίζοντας ότι τα τετελεσμένα που δημιουργήθηκαν πριν από δεκαετίες, όπως ο έλεγχος του Βόρειου τμήματος, πρέπει πλέον να γίνουν αποδεκτά ως νομική πραγματικότητα.
Αδυναμία Διεθνούς Δικαίου: Η αποτυχία επιβολής του Διεθνούς Δικαίου σε μία μείζονα σύγκρουση (Ουκρανία) υπονομεύει την αξία των σχετικών ψηφισμάτων του ΟΗΕ για την Κύπρο (εδαφική ακεραιότητα, επιστροφή προσφύγων). Αν τα ψηφίσματα αγνοούνται στη μία περίπτωση, χάνουν αυτόματα μέρος του βάρους τους στην άλλη.
Γεωπολιτική Αδιαφορία: Μια παγκόσμια κοινότητα που έχει συνηθίσει στις παραβιάσεις στην Ουκρανία, είναι πολύ πιο πιθανό να αντιμετωπίσει με αδιαφορία το Κυπριακό, θεωρώντας το ως ένα «παγωμένο ζήτημα» που πρέπει να επιλυθεί με βάση τις de facto συνθήκες, παρά το Διεθνές Δίκαιο.
Συμπερασματικά, η τύχη του Κυπριακού είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την έκβαση του Ουκρανικού. Μια δίκαιη λύση στην Ουκρανία, βασισμένη στην εδαφική ακεραιότητα, είναι η καλύτερη εγγύηση για την αξιοπιστία των αρχών που στηρίζουν τη λύση του Κυπριακού. Μια κακή λύση, αντίθετα, θα επιβραβεύσει τον αναθεωρητισμό και θα αποτελέσει ένα τρομακτικό εργαλείο στα χέρια όσων επιδιώκουν τη μόνιμη διχοτόμηση της Κύπρου.
